اين خودزني تاريخي است – مجله روز

به گزارش مجله روز ، اين روزنامه دنياي اقتصاد وي نوشت: “يك شكست بزرگ ، يك شرم وصف ناپذير.” اينها برخي از احساسات مخاطبان فوتبال قبل از راي كميته انضباطي فدراسيون است. پس از درگيري هايي كه در بازي سپاهان – پرسپوليس رخ داد ، اين كميته برخي از افراد را كه تاريخ آنها متفاوت است ، به حالت تعليق درآورد.

با اين حال ، قسمت دردناك داستان مربوط به ممنوعيت ميزباني بازي برگشت در فصل آينده براي هر دو تيم است. بنابراين پرسپوليس و سپاهان ليگ بيست و يكم بايد هر دو مسابقه را در زمين بي طرف برگزار كنند. آيا جنبه غم انگيز داستان را مي دانيد؟ چند سالي است كه ما آب و آب مي اندازيم تا نشان دهيم برگزاري مسابقات فوتبال ايران با عربستان در زمين بي طرف مناسب نيست ، اما در عمل حتي توانايي برگزاري يك مسابقه ليگ ساده را در كشور خود نداريم . وقتي پرسپوليس-سپاهان بايد به كشور ثالثي برود ، چرا ايران و عربستان نبايد آن مقصد را داشته باشد؟ در اين شرايط ، طبيعي است كه حتي هندوستان براي ترتيب دادن مسابقات بين المللي قدم پيش بگذارد. آيا واقعاً قرار است جام آسيا 2027 را با همان شرايط برگزار كنيم؟

ما مي دانيم كه سعودي ها واقعيت را بهانه مي كنند ، تحت فشار قرار مي دهند و نقض مي كنند. ما همچنين به ياد داريم كه تيم هاي اين كشور صد بار به ايران آمدند ، براي كار خود پيروز ، باخت و باختند و آسيب ديدند. ما همه چيز را درك مي كنيم ، اما اين واقعيت كه فوتبال ايران توانايي برگزاري يك مسابقه ليگ ساده و بي خطر را ندارد ، يك آسيب ديدگي تاريخي است كه خود را تحميل كرده و به راحتي جاي خود را به رقبا مي دهد. چند سال است كه بازي هاي پرسپوليس و سپاهان آشفته است؟ در اين سالها براي حل بحران چه كاري انجام داده ايم؟ يك بار هواداران كور شدند ، يك بار آب معدني داشتيم ، يك بار هواداران حريف زنجير شدند ، يك بار ماشين خبرنگاران خرد شد و صندلي هاي استاديوم شكسته شد. فوتبال ايران 20 سال است كه با اين بحران روبرو است و هنوز نتوانسته آن را حل كند. زشت ترين از همه اين است كه مسابقه اخير در يك ورزشگاه خالي برگزار شد و باعث تشنج ديگري شد. وقتي يك بيننده “صفر” وجود دارد كه بايد براي او يك بازي بي طرفانه سفارش دهيم ، روشن است كه آنها اقامت بين المللي به ما ارائه نمي دهند.

شايد AFC با ما مشكلي داشته باشد. ممكن است هزار و يك مشكل بيروني وجود داشته باشد ، اما آيا واقعاً در اين فوتبال همه چيز خوب پيش مي رود؟ آيا كمبودهاي سخت افزاري ، فرهنگي و مديريتي وجود دارد؟ آموزش داور ، امكانات و كمك داوران ويدئويي و ساير موارد. كمي مهرباني و احترام با تيم رقيب كه ديگر انتظار نمي رود. چه كسي را فريب خواهيم داد؟ چه زماني بايد بدانيم كه اين همه حاشيه در يك ليگ استاندارد و پرطرفدار “نوبر” است؟ پدر گرنت ، پدر مربي ، بازيكن عزيز ، طرفدار عزيز! از فوتبال لذت برديم. اين يكي از معدود خوشي هاي مردم است. حداقل به اعتبار كشور فكر كنيد. “كاش مي توانستم ابتدا نقايص خود را برطرف كنم و پس از زمين و زمان طلبكار شوم.”

انتهاي پيام