تلويزيون هند چگونه قدرتمند شد؟

به گزارش مجله روز ، روزنامه “فرهيختگان” همچنين نوشت: “در اين گزارش توسعه تلويزيون در هند و اينكه گسترش روزافزون شبكه هاي تلويزيوني را كه بسياري ادعا مي كنند بايد منجر به توسعه سياست آزادي ها شود ، بررسي خواهيم كرد ديكتاتوري ثروتمندان و جناح ها او يك سياستمدار مي شود.

داستاني از ورود تلويزيون به هند

در سال 1956 ، پس از استقلال هند ، فيليپس تلويزيون را به اين كشور معرفي كرد كه با نام “دور” در دهلي نو فعاليت مي كرد و هفته اي نيم ساعت پخش مي كرد. در سال 1975 ، اولين برنامه ماهواره اي هند پخش شد. اين برنامه امكان دسترسي به تلويزيون به 2400 روستاي شش ايالت هند را فراهم مي كرد. تلويزيون در اين دوره مانند كلاس آزادي بود كه امكان آموزش در دوره هاي مختلف بهداشت ، كشاورزي و غيره را براي روستاييان فراهم مي كرد.

در سال 1990 ، پراسار بهاراتي ، بزرگترين سازمان رسانه هاي عمومي هند ، تأسيس شد و به بخشي از راديو و تلويزيون ملي هند تبديل شد.

اگرچه تصويب قانون پراساربهاراتي در پارلمان در سال 1997 يك نهاد مستقل از وزارت صدا و سيما و اطلاعات هند است ، اما از آنجا كه اعضاي هيئت مديره پراساربهاراتي توسط رئيس جمهور انتخاب مي شوند ، به اصطلاح استقلال سياسي موسوم به استقلال سياسي حزب تا حد زيادي است بدون شك وجود دارد.

به عنوان مثال ، در سال 2010 ، از بين 30 نامزد كار در روزنامه دردشان نيوز ، كه تحت بنياد پارسار بهاراتي فعاليت مي كند ، 24 نامزد بر اساس ملاحظات سياسي انتخاب شدند. يك سوم شركت كنندگان از همكاران نزديك وزير وقت تجارت هند ، آناند شارما بودند.

تأثير بازاريابي در تلويزيون هند

در هند ، موانع قانوني سنتي كه براي مقابله با هجوم فرهنگي رسانه هاي غربي و خارجي طراحي شده اند ، به طور قابل توجهي تضعيف شده اند و تصور مي شود كه هند يك عقب گرد عمده به سياست هاي فرهنگي قديمي خود دارد.

تغيير در فضاي قانوني در هند را مي توان ناشي از سياست هاي كلي اين كشور در رابطه با توسعه اقتصادي دانست كه در آن عامل جذب سرمايه خارجي بيش از هر عامل ديگري مثر است. همانطور كه وزارت صنعت و تجارت در وب سايت خود اعلام كرده است: “هند با فضاي مناسب براي سرمايه گذاري مستقيم خارجي ، يكي از آزادترين سيستم هاي سرمايه گذاري در جهان است.” تفويض اختيار و اجازه ايجاد يك شبكه تلويزيوني به مردم ، تلويزيون هند را از يك شبكه تلويزيوني دولتي به يك رسانه قدرتمند با بيش از 800 كانال مجوز ماهواره خصوصي در دو دهه گذشته تبديل كرده است.

از زمان راه اندازي كانال هاي تلويزيوني خصوصي در سال 1991 ، “دردارشان” ، تلويزيون ملي هند ، با كاهش چشمگير سرگرمي روبرو شده و تصميم گرفته است با اين شبكه ها رقابت كند و برنامه هاي گسترده تجاري را ارائه دهد. از آسيب هاي بازاريابي در امان نمانده است ، بنابراين براي افزايش درآمد تبليغاتي خود ، برنامه اي مشابه برنامه هاي شبكه هاي خصوصي طراحي كرده و بيشتر وقت خود را به برنامه هاي سرگرمي مانند سينما و پخش رويدادهاي ورزشي اختصاص داده است. از جمله كريكت. اين تغيير در عمل باعث شده است كه بسياري از منتقدان اقدامات اين گروه را به اختصاص بيشتر وقت پخش خود به بخش خصوصي اختصاص دهند و اين امر صرفاً بر نيازها و منافع يك جامعه مرفه تر و كمتر به مسائلي مانند آموزش ، بهداشت ، فقر و انتقاد شديد از خودكشي.

مالكيت شركت تغيير ديگري است كه پس از بازاريابي ايجاد شده است. زيرا رشد سرمايه گذاري شركت هاي غير رسانه اي در رسانه هاي خبري بسيار چشمگير است.

به عنوان مثال ، روزول ، يك شركت املاك و مستغلات ، چندين كانال تلويزيوني راه اندازي كرده است. علاوه بر سرمايه گذاري در شركت هاي غير رسانه اي در بخش رسانه ، شركت هاي رسانه اي در بخش غير رسانه اي نيز سرمايه گذاري مي كنند. به عنوان مثال ، DB2 ، صاحب بزرگترين روزنامه هند ، دينك باسكار ، يك شركت استخراج معدن يا گروه Asel ، مالك شركت زي مديا (اولين و بزرگترين كانال تلويزيوني خصوصي هند) را با سرمايه گذاري در بخشهايي مانند بسته بندي ، آموزش ، سرگرمي و غيره و فلزات گرانبها و فناوري در حال تبديل شدن به يك غول جديد تجاري است.

ورود به پاي قدرت در عرصه تلويزيون

فقدان قوانين سازگار براي مديريت و مالكيت رسانه هاي خبري تلويزيون باعث شده است كه گروه هاي مختلف از شركت هاي ملي و بين المللي گرفته تا گروه هاي سياسي و افراد و خانواده هاي ثروتمند صاحبان رسانه شوند.

به عنوان مثال گروههاي سياسي بيشتر كانالهاي پخش در چهار ايالت تاميل نادو ، تلگرام ، معليام و كانادا را كنترل مي كنند كه بيش از يك سوم كل كانالهاي تلويزيوني هند را تشكيل مي دهند. در آندرا پرادش ، تنها دو يا سه كانال توسط سياستمداران كنترل نمي شود. بنابراين ، دليل رشد شبكه هاي خبري ، پوشش مخاطبان نيست ، بلكه انتشار نظرات و تبليغات بازيگران قدرت است. اين امر چنان گسترده شده است كه به يك قانون نانوشته براي تازه واردان تبديل شده است. تا اين افراد با تأسيس يك كانال تلويزيوني اعلام آمدن كنند.

اگر اين پديده از نظر حق آزادي بيان مورد بررسي قرار گيرد ، نبايد مسئله ساز باشد. زيرا سياستمداران نيز حق ابراز عقايد خود را دارند و صداهاي مختلف مي توانند يكديگر را خنثي كنند. اما مشكل بوجود مي آيد زيرا ، از يك طرف ، اين روند حوزه دموكراتيك را به نفع افرادي كه به سرمايه هاي كلان دسترسي دارند و بازيگران كمتر ثروتمند را اخراج مي كنند ، اشباع مي كند و از طرف ديگر ، پول غيرمنتظره اي كه سياستمداران به اين كمك مي كنند ، آزار la رسانه ها و بازيگران بي طرف اخبار را از رقابت بيرون مي كشند.

طبقه بندي رسانه هاي هند مربوط به جريان قدرت و ثروت

چاكراوارتي ، فيلسوف و نظريه پرداز هندي ، يك مدل سه بعدي ارائه مي دهد كه براساس آن سيستم هاي رسانه اي هند را به سه دسته زير تقسيم مي كند:

1. سيستم هاي رسانه اي حزبي را كه صاحب گروه هاي سياسي يا افرادي هستند كه علناً با يك حزب سياسي وابسته اند ، رهبري كنيد.

2. سيستم هاي رسانه اي چريكي غيرمستقيم كه در آن گروه هاي سياسي بر رسانه ها اعمال كنترل و نفوذ مي كنند ، مانند تبليغات تبليغات و انتشار اخبار مخرب يا دروغ در ازاي دريافت هزينه.

3. سيستم هاي رسانه اي شبكه رايج ترين نوع رسانه در هند هستند و مشخص نيست كه چه كسي آنها را كنترل و كنترل مي كند. در اين سيستم ها ، بخش قابل توجهي از سرمايه از منابع غيرقانوني و مشكوك تأمين مي شود ، اخبار پولي كاملاً رايج است و رويكردي غير شفاف و عملي دارد. زيرا موتور فعاليت آنها ايدئولوژي نيست ، بلكه ملاحظات سياسي و اقتصادي كوتاه مدت و بلند مدت است.

طبقه بندي ارائه شده توسط رسانه هاي هند به وضوح نشان مي دهد كه آزادي بي قيد و شرط رسانه هاي خصوصي در هند به نفع بسياري از آنها در جهت منافع سياسي و اقتصادي مالكان بوده است و آنها از منطق منفعت طلبانه خود در محتواي وسايل شخصي خود استفاده كرده اند.

انتهاي پيام