حكيم قلب‌ها؛ سوگ نوشتي درباره استاد علي حكيمي

به گزارش مجله روز ، حجت الاسلام والمسلمين اسو علي حكيمي، قرآن شناس ، يكي از علماي بزرگ مكتب تعليم و تربيت خراسان مرحوم آيت الله شيخ مجتبي قزويني و همچنين برادر عزيز علامه ، محمدرضا حكيمي بود كه اخيراً درگذشت. متن زير توسط دكتر سيد محسن فاطمي، يك بورس تحصيلي پس از دكتري روانشناسي در دانشگاه هاروارد ، ايالات متحده آمريكا ، در مورد استاد علي حكيمي فقيد نوشته است.
متن اين يادداشت كه در صفحه اينستاگرام علامه حكيمي منتشر شده به شرح زير است:

ددر روزهاي هشدار ، وقتي سيل خونين خشونت ، شتاب ، فرياد پوچي و بيهودگي را در رگهاي زندگي وارد مي كند ، صحبت از حكيمي پر از عطوفت و رحمت باورنكردني است. كار دشواري است زيرا ترسيم حقيقت اين حكيم در گهواره سطحي نگريهاي زمانه ما به ارتباط معاني متصل شده در زمينه هاي سفت و سخت سو misتفاهم ها و سوerstand تفاهم ها مي پردازد كه جدايي آنها كاري خسته كننده است..

حيرت انگيز است زيرا هواي سنگين سلام و ادعا مانع از آن مي شود كه چشم شك و ترديد از نظر ذهني و تخيل به دنبال ستاره هاي ناب باشد.. فرزانه حكيم ، علي حكيمي دوران پور. پاكي او در شعاع حضور معنوي ، در صبر تحسين برانگيزش ، در كلام نوراني اش ، در خلوص معنوي خيره كننده اش ، در صبر تحسين برانگيزش ، در كلام نوراني اش ، در خلوص خيره كننده اش ، در تسليت هاي همدلي اش ، در عميق و نگاه فصيح و پر از رحمت ، در مصاحبه هاي مرموز و پرشور خود ، در چهره سرسبز ، خود را در راهنماي تمام دانش خود يافت. علي حكيمي را نمي توان با الگوهاي زمانه ي ما سنجيد. او عطر معادن رحمت روح خود را چشيده و صاحبان عقل كامل و ثبات موقعيت خود را درك كرده بود. قلب او ارتباط ناب با نور و قلب خوب را تجربه كرده بود.

چگونه علي حكيمي در متن تنظيمات فكري زميني قابل تفسير است؟ چگونه مي توان آن را در محافل و توالي هاي ناشي از غفلت آن درك كرد؟

او يك حكيم پاك بود. دور از ريا و ادعا ، به دور از حيرت و فرعون ، به دور از تكبر و حرص ، به دور از حرص و طمع. علي حكيمي حضور داشت و سرشار از پويايي بود. در توحيد و عرفان لطافت و رحمت ، عشق و وحدت جريان داشت.

چگونه مي توان ترفندهاي متورم را در شكم حكيمان حبس شده در بازار حيله گري پيدا كرد؟

حكيمي توسعه وجود را نشان داد. گسترش بود و بهجت. ابتهاج و عزت بود. او محكم و مطمئن بود. اين عظمت و زيبايي علي حكيمي بود كه او پيام آور معني و ايمان ، زندگي و فضيلت ، بينش و بينش بود. او با نگين ناب صداقت ، منابع گنجينه هاي دانش آراسته شده بود. و ساكت شد و سكوتش پر از رمز و راز و معني بود! چگونه او با مصائب جهل ، تحجر و درك مضحك كنار آمد و چگونه با آرامش و اطمينان درباره اعتماد به اعماق دانش دروني خود صحبت كرد؟ شرح اين قلب پاك و مهربان كه نمونه اي از قلب و عرش الهي بود ، در اين مقاله نمي گنجد..

برخلاف پوچي ماياها ، كه وقتي به هزاره شبه آگاهي نزديك مي شدند ، با دعوت از آنها با نمايش هاي مختلف بازار حريص را پرتاب مي كردند ، حكيم به دنبال حكيمي گمنام بود. در اوج دانش سكوت كرد و از كوچكترين تمركز روي خود پرهيز كرد.
افتاده بود و منطقي شده بود. او به جاي دعوت از خود ، به خدا متوسل شد. او فلسفه را نه در لغت بلكه در زمينه حكمت عملي تجربه كرده بود و از منابع عرفان نوشيده بود.
علي حكيمي آشفتگي درون خود را مي دانست. . بهتر از Corn Hornari و فراتر از ويليام جيمز ، پذيرش عرفاني و بدون قيد و شرط او بسيار فراتر از روح تعاليم كارل راجرز بود و عمق حضور او بسيار عميق تر از الن لانگر بود.

علي حكيمي حكيم قلبها بود. جواهري آراسته با ايمان ، عشق ، رحمت ، اعتماد ، خرد و پاكي. حكيمي حكيم مردي بر تخت سلطنت بود. اين تبلور نماز بود و نماز راه نماز بود و خاطره اميدوار كننده و بشارت دهنده بود و خورشيد مي درخشيد. او حكيم قلبها بود.

/ 6262