آقاي رئيسي مي تواند از مواضع انقلابي خود عدول كند؟

مذاكرات ايران با 1 5 مستقيماً تحت تأثير پرونده ايران با ايالات متحده است. لازم به ذكر است كه برنامه هسته اي ايران مسئله اي جدا از حاكميت انقلابي ايران نيست. اين دولت ، در چارچوب نگرشهاي ايدئولوژيك خود ، مي كوشد تجديد نظر در اصول حاكم بر روابط بين الملل را به عنوان يك هدف انقلابي ارائه دهد. با اين حال ، حتي قدرت هاي بزرگ جهاني از جمله چين و روسيه نيز ديدگاه متفاوتي نسبت به اين موضوع دارند. دو كشور علي رغم همجواري با تهران و توافقات و قراردادهاي استراتژيك ، به خوبي مي دانند كه تهران با جهت گيري هاي ايدئولوژيكي خود ، نمي تواند يك شريك استراتژيك مسكو و پكن در سيستم بين الملل باشد. شعار ده دهه پيش جمهوري اسلامي در اين دوره نشان داده است كه ايران در سياست خارجي خود مدعي مقابله با هرگونه تسلط و سلطه بر سيستم بين المللي توسط قدرتهاي بزرگ است. موضوعي كه اساس تعريف جمهوري اسلامي ايران در اين چهل سال شده است.

جمهوري اسلامي ايران ، با توجه به فشارهاي بين المللي ناشي از پرونده هسته اي ، اگر مي خواهد خواسته هاي ايالات متحده را برآورده كند ، بايد خود را از محتواي انقلابي و ادعاهاي ناشي از چهار دهه گذشته ، به ويژه آخرين مورد خلاص كند. سه دهه در اين حالت ، جمهوري اسلامي ايران ترس انقلابي خود را كنار مي گذارد و همچنان مانند ساير بازيگران در لايه هاي مختلف سيستم بين الملل ، تفاهم نامه ، توافق نامه ها ، معاهدات و قوانين نظام بين الملل را به عنوان يك بازيگر عادي مي پذيرد. پذيرش چنين چيزي براي يك ايران انقلابي بسيار دشوار است.

نكته دوم اين كه ايران راهرويي از نظم نوين جهاني آينده در تقاطع اراده قدرت هاي بزرگ و رقابت آنها در فلات ايران يا هلند جديد است. با توجه به آنچه اكنون گفته مي شود ، ايالات متحده به همراه قدرت هاي بزرگ ديگر ، در حالي كه با يكديگر رقابت مي كنند ، در مورد شكل گيري نظم جديد جهاني با يكديگر توافق مي كنند. بنابراين ، در سطح تحليل دوم ، اين همكاري ، اگرچه رقابتي است ، اما پرونده هسته اي ايران را تحت تأثير قرار مي دهد.

سوم ، مذاكره كنندگان برتر ايران مسئوليت اصلي تصميم گيري را ندارند. در ايران سياست خارجي مانند بسياري از كشورهاي جهان توسط قوه مجريه تعيين مي شود. اما تفاوت در اين است كه توده هاي مردم در برابر قوه مجريه پاسخگو هستند و تصميم گيرندگان اصلي مسئوليتي در قبال آنچه انجام مي شود ندارند. بنابراين ، به دليل تغيير دولت ها ، سيستم تصميم گيري موجود روند تصميم گيري خود را دنبال مي كند ، اما دستگاه مذاكره قوه مجريه افراد را تغيير مي دهد ، اين دليل تكرار پرونده هسته اي از شماره گره نقاط است : احزاب ايران و برجامي را بازسازي كنيد. اين به اين دليل است كه دستگاه ديپلماسي تصميم گيري نمي كند و با تغيير ديپلمات ها و تيم مذاكره كننده بر اساس تصميم گيري جمهوري اسلامي ، كه طبيعتاً محصول يك نگرش انقلابي و ايدئولوژيك است ، اساس آشفتگي ديپلماتيك است رخ مي دهد دولت روحاني و آمدن دولت اصلي بايد البته بگويد كه اين تلاطم بر آنها نيز تأثير مي گذارد.

در سطح تحليل چهارم ، ايالات متحده همچنين دريافت كه ايران انقلابي نمي خواهد مواضع انقلابي خود را كنار بگذارد. به همين دليل ، فشار بين المللي بر ايران را كاهش نداده و تنها در تلاش است تا زمينه تقويت همگرايي با ساير كشورهاي متحد و اخراج كشورهاي نزديك به ايران را در زمينه ميز مذاكره به منظور تقويت فشار بر ايران فراهم كند. بنابراين هزينه هاي افزايش اين دايره فشار بر ايران ، نه فقط بر آمريكا. پس از حداكثر فشار از سوي دولت ترامپ ، بايدن در تلاش است تا همگرايي با متحدان و رقباي خود در رابطه با تهران را در الگوي قدرت هوشمندانه آمريكايي و دكترين بازيگر بالغ افزايش دهد.

اين مسير نشان مي دهد كه آمريكايي ها مي خواهند ايران را از مذاكرات وين به برجام پلاس منتقل كنند. پذيرش اين امر از سوي ايران و دولت سيزدهم انقلابي طبيعتاً از منظر سياست داخلي هزينه هاي سنگيني خواهد داشت. از آنجا كه س importantال مهمي براي سيستم تصميم گيري ، نهادهاي فراملي و رهبري جمهوري اسلامي مطرح مي شود ، چگونه ايران مي تواند در طول مذاكرات و در زمان تصدي آقاي رئيسي از مواضع انقلابي خود منحرف شود؟ و هزينه تحريم هاي چندين ساله مردم در گذشته به دليل مخالفت با مذاكرات؟ مسئله اي كه در ميان مدت و بلند مدت مي تواند بسيار دشوار باشد.

310311